De onvermijdelijke opmars van de boeren

Dan heb je een man die van voetbal houdt. En dan vooral van het voetbal van PSV. Dan heb je twee jongetjes met die man gekregen. Dan heb je dus vette pech. Want de stylish verantwoorde kinderkamertjes in groen en blauw, worden stilletjes aan door de man vervuild met rood-witte prullaria. Dan heb je rood-witte sjaals, hemdjes, knuffelvosjes, notitieblokjes, potloden... Dan heb je nog net het rood-witte dekbed weten te weren... Dan draait je maag om.

Dan heb je een man die zoveel van PSV houdt. Maar dan heb je (hemel zij dank) een zoontje dat weinig interesse toont in mannen die achter een bal aan lopen. Datzelfde zoontje blijkt ook helemaal niet van rood-witte sjaals te houden (zonder manipulatie van ondergetende). Dan juich je diep van binnen van 'hoera hoera' - ipv 'boeruh boeruh'. Dan heb je tot je ontzetting een man die rücksichtlos alle opvoedregels aan de kant schuift en kindlief bedreigt met het feit dat 'Phoxy dat toch helemaal niet leuk zal vinden'. Het menneke is al bang van Zwieber in Dora-dvd's, laat staan van 3 meter hoge vosmascotte Phoxy. Waar gaat dit heen?

In de luren gelegd

Het was, tegen alle voorspellingen in, een stralende zonnige eerste Paasdag. Heerlijk eitje getikt met de mannen aan een vrolijk versierde Paastafel. Genoten van de buitenlucht en zonnestralen tijdens een wandeling. Kortom, ik had volop energie om naar een dubbel-beursje om de hoek te gaan: sieraden- en paraview beurs. Stoplicht op rood, stoplicht op groen. In Waalre is altijd wat te doen. De eerste beurs snel doorkruist, want deze was vooral gericht op de doe-het-zelf-sieraden. En aangezien ik mezelf één keer in mijn leven gillend gek heb meegemaakt, dat was bij het rijgen van priegelkraaltjes aan een draad, besloot ik me niet weer te wagen aan een zakje kralen. Dus liep ik weldra door naar de paraview beurs, alwaar het doordringend rook naar wierook (stemmingmakerij). Er bleken twee aurofotografiestands prominent aanwezig. En aangezien ik in een onoverwinnelijk vrolijke stemming verkeerde, liet ik me binnen welgeteld 20 seconden verleiden tot het maken van zo ene foto met uitleg. Al zittend legde ik mijn handen op twee sensoren, waarop dan huub huub barba truc via een fototoestel een kleurrijke foto van mijn persoon inclusief aura werd gefabriceerd. De kleuren om mij heen waren overheersend wit, blauw, lila, paars. Afijn, de uitleg volgde van een mevrouw die mij vertelde dat ze ook nog meer zag dan alleen een foto met aura. Ze was paranormaal begaafd. Om een lang verhaal kort te maken, ze zei me dingen die opvallend dicht bij de waarheid lagen en ik was dan ook aangenaam verrast door haar analyse. Ik was gevoelig, spiritueel, stond open voor mensen en voelde ze makkelijk aan en had ze snel door, was heel direct, had behoefte aan communicatie etc. Ik vond mezelf een behoorlijk leuk mens met mooie talenten in dit rapport ;0) Toen ik huppelend het gebouw verliet overwoog ik serieus om Job ook nog naar de beurs te slepen voor een aurafotootje, want kinderen (en huisdieren) 'deden' ze ook. Eenmaal thuis, met inmiddels dikke sneeuwwolken in de lucht, besloot ik op internet het fenomeen aurafotografie op te zoeken. Want er had zich tijdens de terugweg naar huis een flauw gevoel van wantrouwen van mij meester gemaakt. De desinteresse van de auramevrouw in mijn eigen terugkoppeling na haar relaas, en het tempo waarmee ze de volgende 'patient' (of slachtoffer) op haar stoel vroeg, had dat in mij los gemaakt. Conclusie na internetonderzoekje: Ben gewoon kei hard in de luren gelegd. Voor de geïnteresseerden: http://www.skepsis.nl/aura.html Wat voel ik mensen toch goed aan ;0).... 't Is een giller. Ben weer een ervaring rijker. Zie voorbeeld foto van een ander schaap. Is en blijft toch een vrolijke kleurrijke paasfoto van een beetje dom kuikentje, haha.

Onze cadeautjes! Dopey en Dwarsliggertje ;0)

Liefde is...

Lachen met je broertje in de wasmand...

Zoek de 7 verschillen

Job en Pepijn lijken echt als twee druppels water op mijn broertje en mij in onze vroege jeugd. Zo veel dat de gelijkenis ons ook nog erg verraste. Zoek de 7 verschillen.

Prettige Paashaas allemaal!

Ik doe aan...

Wanneer mensen mij bij een kennismaking vragen naar de sporten die ik uitoefen, dan moet ik de laatste jaren het antwoord schuldig blijven. Je ziet ze denken: "Wat een luilak, geen greintje conditie, competitie en ambitie in haar vezels!".

Tot 2005 was het nog niet zo erg met me gesteld. Ik was met enige regelmaat in de sportschool te vinden. Hardlopen op de loopband, tai bo'n (nu zoooo 'old school' maar toen hardstikke hip), steppen en crawlen in het zwembad. Ik deed het allemaal. Mét plezier. Ook haalde ik rond die tijd mijn golfvaardigheidsbewijs, na (te) lang zwoegen en zweten op techniek, waarbij ook een potje hersentraining (want theorie-examen) niet ontbrak. Ja ja, ik weet dat velen golf niet tot sportbeoefening rekenen, maar heus, het is toch echt een uitdaging voor je fysiek om 4 uur lang met een golftas om je schouders rond te zeulen, heuvel op en af. In de avonduren vermaakte ik mezelf op skeelers op de fietspaden in de buurt en tijdens de winter rauschte ik de berg af op skies.

Als kind heb ik zelfs zo ongeveer alle sporten uitgeprobeerd: tennis, hockey, turnen, schaatsen, cross country hardlopen, klassiek ballet, jazz ballet, showdans, volksdansen (niet doorvertellen), badmintonnen (shhhh). Ik geef toe, ik wisselde minder uit interesse voor de sporten van activiteit dan om interesse in het nieuwe outfitje. Ook de interesse in kleding zat er al vroeg in. Maar ik ben dus bottom line best een sportief type van nature.

En nu doe ik dus, op ontspannende yoga na, helemaal niks. Ik ben verworden tot een lanterfanter, een couch patatoe. Nee, correctie, fout! Want hoe kom ik anders aan spierballen op mijn armen waar de hulk trots op zou zijn (ahum ;0) en won ik niet lang geleden met gemak een wedstrijdje bierkrat tillen van mijn sporty en tien jaar jongere nichten? Hoe komt het dat ik moeite heb een beetje vet op de botten te kweken? Hoe komt het dat ik nog steeds met gemak de trap opren? Omdat ik minimaal 30 keer op een dag kniebuigingen maak (lego onder de bank vandaan zwiepen, etensresten van parketvloer afbikken, snotneus poetsen, knuffeldoekje oprapen, auto's krijten op straat, luier verwisselen). Kleine edoch niet onbelangrijke noot: Mijn nieuwe spijkerbroek van 200 euro was in 3 maanden tijd tot op het kniebot versleten. Lang leve de kniestukken en weg met de Seven van For All Mankind. Omdat ik zeker 50 keer op een dag respectievelijk 15 (Job) en 11 kilo (Pepijn) in mijn armen draag. Vaak met extra uitdaging: de trap! Omdat ik boodschappen wandelend doe, 30 kilo (zonder boodschappen) en 35 kilo (met boodschappen) onderwijl voortduwend. Omdat ik al fietsend de vogeltjes en bomen met de jongens bewonder, ook weer inclusief gewicht kids. Omdat ik op en neer sjees tussen huis, oppasmama, supermarkt, kantoor, doktoren, consultatiebureau. Omdat ik tegenwoordig (tja, het is even wennen, maar onvermijdelijk met twee jongetjes) voetbal op straat. Omdat ik dans op K3 in de woonkamer (minder wennen, gezien mijn ruime danservaring). Zo! Slotsom: De eerst volgende keer als men mij vraagt of ik sport dan is mijn antwoord volmondig: "Ja, ik doe aan kinderen!"