Ik doe aan...

Wanneer mensen mij bij een kennismaking vragen naar de sporten die ik uitoefen, dan moet ik de laatste jaren het antwoord schuldig blijven. Je ziet ze denken: "Wat een luilak, geen greintje conditie, competitie en ambitie in haar vezels!".

Tot 2005 was het nog niet zo erg met me gesteld. Ik was met enige regelmaat in de sportschool te vinden. Hardlopen op de loopband, tai bo'n (nu zoooo 'old school' maar toen hardstikke hip), steppen en crawlen in het zwembad. Ik deed het allemaal. Mét plezier. Ook haalde ik rond die tijd mijn golfvaardigheidsbewijs, na (te) lang zwoegen en zweten op techniek, waarbij ook een potje hersentraining (want theorie-examen) niet ontbrak. Ja ja, ik weet dat velen golf niet tot sportbeoefening rekenen, maar heus, het is toch echt een uitdaging voor je fysiek om 4 uur lang met een golftas om je schouders rond te zeulen, heuvel op en af. In de avonduren vermaakte ik mezelf op skeelers op de fietspaden in de buurt en tijdens de winter rauschte ik de berg af op skies.

Als kind heb ik zelfs zo ongeveer alle sporten uitgeprobeerd: tennis, hockey, turnen, schaatsen, cross country hardlopen, klassiek ballet, jazz ballet, showdans, volksdansen (niet doorvertellen), badmintonnen (shhhh). Ik geef toe, ik wisselde minder uit interesse voor de sporten van activiteit dan om interesse in het nieuwe outfitje. Ook de interesse in kleding zat er al vroeg in. Maar ik ben dus bottom line best een sportief type van nature.

En nu doe ik dus, op ontspannende yoga na, helemaal niks. Ik ben verworden tot een lanterfanter, een couch patatoe. Nee, correctie, fout! Want hoe kom ik anders aan spierballen op mijn armen waar de hulk trots op zou zijn (ahum ;0) en won ik niet lang geleden met gemak een wedstrijdje bierkrat tillen van mijn sporty en tien jaar jongere nichten? Hoe komt het dat ik moeite heb een beetje vet op de botten te kweken? Hoe komt het dat ik nog steeds met gemak de trap opren? Omdat ik minimaal 30 keer op een dag kniebuigingen maak (lego onder de bank vandaan zwiepen, etensresten van parketvloer afbikken, snotneus poetsen, knuffeldoekje oprapen, auto's krijten op straat, luier verwisselen). Kleine edoch niet onbelangrijke noot: Mijn nieuwe spijkerbroek van 200 euro was in 3 maanden tijd tot op het kniebot versleten. Lang leve de kniestukken en weg met de Seven van For All Mankind. Omdat ik zeker 50 keer op een dag respectievelijk 15 (Job) en 11 kilo (Pepijn) in mijn armen draag. Vaak met extra uitdaging: de trap! Omdat ik boodschappen wandelend doe, 30 kilo (zonder boodschappen) en 35 kilo (met boodschappen) onderwijl voortduwend. Omdat ik al fietsend de vogeltjes en bomen met de jongens bewonder, ook weer inclusief gewicht kids. Omdat ik op en neer sjees tussen huis, oppasmama, supermarkt, kantoor, doktoren, consultatiebureau. Omdat ik tegenwoordig (tja, het is even wennen, maar onvermijdelijk met twee jongetjes) voetbal op straat. Omdat ik dans op K3 in de woonkamer (minder wennen, gezien mijn ruime danservaring). Zo! Slotsom: De eerst volgende keer als men mij vraagt of ik sport dan is mijn antwoord volmondig: "Ja, ik doe aan kinderen!"