In de luren gelegd

Het was, tegen alle voorspellingen in, een stralende zonnige eerste Paasdag. Heerlijk eitje getikt met de mannen aan een vrolijk versierde Paastafel. Genoten van de buitenlucht en zonnestralen tijdens een wandeling. Kortom, ik had volop energie om naar een dubbel-beursje om de hoek te gaan: sieraden- en paraview beurs. Stoplicht op rood, stoplicht op groen. In Waalre is altijd wat te doen. De eerste beurs snel doorkruist, want deze was vooral gericht op de doe-het-zelf-sieraden. En aangezien ik mezelf één keer in mijn leven gillend gek heb meegemaakt, dat was bij het rijgen van priegelkraaltjes aan een draad, besloot ik me niet weer te wagen aan een zakje kralen. Dus liep ik weldra door naar de paraview beurs, alwaar het doordringend rook naar wierook (stemmingmakerij). Er bleken twee aurofotografiestands prominent aanwezig. En aangezien ik in een onoverwinnelijk vrolijke stemming verkeerde, liet ik me binnen welgeteld 20 seconden verleiden tot het maken van zo ene foto met uitleg. Al zittend legde ik mijn handen op twee sensoren, waarop dan huub huub barba truc via een fototoestel een kleurrijke foto van mijn persoon inclusief aura werd gefabriceerd. De kleuren om mij heen waren overheersend wit, blauw, lila, paars. Afijn, de uitleg volgde van een mevrouw die mij vertelde dat ze ook nog meer zag dan alleen een foto met aura. Ze was paranormaal begaafd. Om een lang verhaal kort te maken, ze zei me dingen die opvallend dicht bij de waarheid lagen en ik was dan ook aangenaam verrast door haar analyse. Ik was gevoelig, spiritueel, stond open voor mensen en voelde ze makkelijk aan en had ze snel door, was heel direct, had behoefte aan communicatie etc. Ik vond mezelf een behoorlijk leuk mens met mooie talenten in dit rapport ;0) Toen ik huppelend het gebouw verliet overwoog ik serieus om Job ook nog naar de beurs te slepen voor een aurafotootje, want kinderen (en huisdieren) 'deden' ze ook. Eenmaal thuis, met inmiddels dikke sneeuwwolken in de lucht, besloot ik op internet het fenomeen aurafotografie op te zoeken. Want er had zich tijdens de terugweg naar huis een flauw gevoel van wantrouwen van mij meester gemaakt. De desinteresse van de auramevrouw in mijn eigen terugkoppeling na haar relaas, en het tempo waarmee ze de volgende 'patient' (of slachtoffer) op haar stoel vroeg, had dat in mij los gemaakt. Conclusie na internetonderzoekje: Ben gewoon kei hard in de luren gelegd. Voor de geïnteresseerden: http://www.skepsis.nl/aura.html Wat voel ik mensen toch goed aan ;0).... 't Is een giller. Ben weer een ervaring rijker. Zie voorbeeld foto van een ander schaap. Is en blijft toch een vrolijke kleurrijke paasfoto van een beetje dom kuikentje, haha.