Klein lamaatje

Pepijntje heeft wat weg van een lamaatje. Niet een dalai lamaatje, alhoewel hij veel wijzer is dan wij volgens mij. Ook geen lama die ons door improvisatie en acteertalent aan het lachen maakt, zoals de lama's in het tv-programma. Nee, meer een lamaatje als dat beestje, veel voorkomend in Zuid-Amerikaanse landen, dat nogal van de spugelarij is. Ik doe er een beetje lacherig om, maar het is níet leuk. Vooral voor hem niet, maar ook voor ons niet. De arme tobberd spuugt geregeld de helft van zijn voeding weer in zijn slab, in mijn nek of in de bank. Ook uren na een voeding komt er nog van dat 'gezellige' zuur naar boven uit zijn maagje. En daar moet ie dan, heel begrijpelijk, erg om huilen. Het is een beetje om moedeloos van te worden, want het is in de loop van de tijd alleen maar erger geworden. Aanstaande zaterdag ga ik daarom naar een osteopaat, in de hoop dat die het mannetje van het spugen af kan helpen of het minimaal flink kan verminderen. In mijn omgeving heb ik een aantal goede ervaringen vernomen van een osteopaat, maar ik heb er zelf nog nooit een eerder bezocht. Wordt vervolgd.