Spelletje spelen?

Al vanaf mijn vroege jeugd ben ik een fervent gezelschapsspelletjeshater (leuke voor galgje!). Een belangrijke reden hiervoor is dat ik niet tegen mijn verlies kan. Als ik een spel speel, wil ik ook winnen. En helaas hoort verliezen ook bij het spelen van een spel. Toen ik nog zo jong was om met recht kinderachtig te mogen zijn, haalde ik dan ook de vreselijkste trucs uit om te winnen danwel het spel te 'killen' zodra het er maar naar uitzag dat ik aan de verliezende hand was. Hoe vaak ik niet 'per ongeluk' het hendeltje onder het vier-op-een-rij raamwerk wegduwde, zodat alle schijven naar beneden denderden. Inmiddels heb ik mijn broertje ook bekend vaak antwoorden te hebben verzonnen bij Pim Pam Pet (Noem een titel van een boek met een B... Mijn antwoord: "Brammetje eet een boterhammetje". Op bezwaarmakende geluiden van mijn broertje antwoordde ik dan verongelijkt en vol verbazing: "Ken je dat dan niet??? Dat boek bestaat echt hoor!"), zodat ik de winst binnenhaalde. Naast het feit dat ik niet tegen mijn verlies kan, heb ik ook niet zo veel met rond de tafel zitten met zijn allen en dan met zijn allen naar een bord staren. Liever klets ik dan met mijn gezelschap of creëer ik iets samen. Samen met Job tekenen is nu bijvoorbeeld een van mijn favoriete bezigheden. Mama vindt het zelfs leuker dan Job (totdat hij ineens onverwachts met ferme hand een eigen bijdrage - een flinke alles verpestende krabbel - op mijn tekenvel zet). Groot was dan ook mijn verbazing toen ik op tweede kerstdag mezelf hoorde zeggen dat ik met alle plezier het spel Kolonisten van Catan wilde spelen met mijn broer, schoonzus en vader. Uit pure nieuwsgierigheid naar het spel. Er schijnen de afgelopen jaren namelijk ontzettend veel Catanverslaafden te zijn ontstaan. Dan moet het toch wel een speciaal spel zijn. Daarnaast wilde ik wel eens uittesten of ik nog steeds zo onsportief ben in het spel. Afijn, Kolonisten van Catan is nogal ingewikkeld, dus de uitleg duurde al bijna een half uur. Dat was dus géén goede start en bevestigde meteen mijn idee dat spelletjes niks voor me zijn. Maar eenmaal spelend, begon ik het steeds leuker te vinden. Temeer omdat ik gewoon knalhard aan het winnen was, zonder dat de rest het door had ("Ach, die kent het spel niet, dus die zal toch wel niet winnen"). Heel geniepig, bijna geluidloos, gleed ik naar de overwinning. Ben dus nu he-le-maal overstag: Spelletjes zijn gaaf!! (Of is het nou: Winnen is gaaf!!)....;0)