Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd?

Waarom ... oh waarom heeft niemand mij ooit gewaarschuwd voor het feit dat je Het Diploma voor Handigheid moet hebben, voordat je een kind krijgt? Met de regelmaat van de klok wordt ik in situaties geplaatst waarbij absolute handigheid en technisch inzicht vereist zijn bij de verzorging van Jopperdepop. Wanneer ik in zo'n situatie verkeer voel ik mij De Allerknulligste Mama van de wereld. Ik noem een paar voorbeelden:
- De Buggaboo, beroemd om het gebruiksgemak (uitroepteken uitroepteken), krijg ik standaard niet uitgeklapt wanneer deze in de meest compacte toestand (helemaal ingeklapt) door Wilbert wordt achtergelaten. Het komt dus minimaal 1 keer in de week voor dat ik vloekend en tierend op de parkeerplaats bij de Albert Hein in een worsteling verkeer met de kinderwagen. Terwijl de luiers en wetties uit de bak onderin de wagen me om de oren vliegen. Ik zorg dan voor behoorlijk wat leedvermaak bij toevallige voorbijgangers. Heel soms zie ik een ervaren moeder minzaam gniffelen en lees ik in haar ogen: "De stumper. Die moet nog veeeeel leren!"
- Ik heb er net een paar dagen over gedaan om uit te vinden hoe ik de schouderbanden van de Maxicosi-autostoel kan verlengen. Ik kon de magische knop maar niet vinden op het stoeltje en tot overmaat van ramp wist ik wel een paar keer per ongeluk de banden juist te verkorten, waardoor Job op een gegeven moment alleen nog maar vast zat op de hoogte van zijn bovenarmen. De arme jongen. Niet comfortabel en niet veilig. Gelukkig had ik gisteravond een Eureka-moment en heb ik het toch voor elkaar gekregen. Dat voelt dan alsof ik de top van de K2 bereikt heb. Pure overwinning.
- Wanneer ik bij de creche Jobje ophaal is het de bedoeling dat ik in één vloeiende beweging zijn spulletjes bij elkaar zoek, zijn postvakje leegmaak, zijn jasje klaar leg op het aankleedkussen, polshoogte neem over de dag van het menneke, de peuters van mijn kuiten afschud, Job op mijn rechterarm meeneem (staat gelijk aan 10 pakken suiker liften) en het spuug van mijn kleren afveeg..... En dat lukt me niet zo heel erg vloeiend.... En dat is dan weer een understatement. De meewarige blikken van de leidsters.... Je zou ze moeten zien!
- Tot slot, want ik zou een hele bijbel vol kunnen schrijven: Het verschonen van Job. We hebben een ventje met een pittig temperamentje. Op zich niks mis mee. Hem zal hoogstwaarschijnlijk een assertiviteitscursus bespaard blijven later. Daarbij is hij super beweeglijk. Heerlijk die gymnastische enthousiaste oefeningen. Ook is hij een volhoudertje. Deze drie-combi zorgt er lately voor dat ik met geen mogelijkheid zijn luier kan verschonen. Zodra zijn oude luier af is voelt hij de vrijheid van de blote billen, draait zich om en wil kruipend de commode verlaten (geen rekening houdend met het hoogteverschil tussen commode en de grond daaronder). Eer ik hem weer heb omgedraaid en de nieuwe luier in de goede positie heb liggen, krijgt hij het weer op zijn heupen. Lachwekkend is het wel. Soms sta ik dan ook een half uur vagelijk te lachen naar het ventje dat de mooiste tijd van zijn leven heeft. Als ik een beetje geluk heb dan plast hij ook nog ff het aankleedkussen en zijn rompertje nat. Dan beland ik in een nog erger scenario want dan mag ik Jopperdepop helemaaaal om gaan kleden.
Afijn, het zijn geen wereldproblemen, ik heb ze zelf daarbij nog erg gewild ook, maar als iemand weet waar ik die cursus Handige Moeders kan gaan doen?!? Ik hou me warm aanbevolen!