Gorbio

Wilbert en ik zijn meerdere keren voor een retraite naar het ieniemienie niksie dorpie Gorbio, op de grens van Frankrijk en Italië, afgereisd. Het is een dorpje op een top van een berg, ongeveer 10 km landinwaarts vanaf de mondaine kustplaats Menton. Ooit ontdekte Wilbert het (voor mijn tijd) tijdens een verwoede zoektocht naar een camping. Nergens was meer plaats 'in de herberg', alleen in Gorbio was nog een terrassencampinkje te vinden op het land van een tandeloze slissende boer. Eigenlijk mag het de naam 'camping' niet hebben. Er is slechts plaats voor een 15 tal tenten. Je komt van goede huize als je je caravan de berg op weet te slepen over het slingerweggetje (veel toeteren voor evt niet zichtbaar zijnd tegemoet komend verkeer). Een enkeling slaagt daar overigens in en kan je dus ook op de camping vinden. Je staat onder de pruimenbomen, lekker primitief. Er is wel een soort van wasruimte bestaande uit een muur met daar tegen aan gekwakte antieke wasbakken en spiegels. Het heeft zijn charmes, zeker. De meeste charme heeft het dorpje zelf. Er gebeurt werkelijk waar he-le-maal niks op een dag. De bewoners zitten onder een boom, de honden rennen achter elkaars kruis aan over het pleintje, de luierende katten bewegen alleen hun snorharen, de bakker bakt zijn stokbroden te zwart, en de verdwaalde enkele toerist ligt loom op een bankje te mijmeren. Fantastisch. Het dorpje is bovendien erg fotogeniek, bij zonsop - en ondergang. Het is inmiddels 5 jaar geleden dat wij er voor het laatst zijn geweest, tijdens onze huwelijksreis. Dus we weten niet met zekerheid te stellen of de camping nog bestaat. De boer zag er namelijk jaren lang uit alsof hij al ruimschoots de honderd gepasseerd was. Maar ben je een keer in de buurt (op reis naar bv Monaco, Nice, Cannes, Menton), rij er dan langs en kom helemaal tot rust.